Patronen
Onbewust en bewust ben ik al jaren stukje voor stukje patronen aan het doorbreken. Patronen die zich telkens weer herhaalde, waar ik telkens weer hetzelfde op reageerde, waar ik last van had, waardoor ik onderuit ging, wat ik maar niet onder ogen durfde te komen. En dit dus telkens weer op mijn pad kwam.
Totdat er een moment komt dat je het zo beu bent, dat je het wilt oplossen, niet meer wilt voelen en dus aan gaat kijken. En de tijd rijp is om dit aan te gaan pakken. Dat ging ik ook doen en ja dat gaat met vallen en opstaan, met pijn doorvoelen en dikke tranen. Maar telkens kom je stapje voor stapje dichter bij je kern, alsof je een ui aan het afpellen bent, laagje voor laagje.
Al jaren heb ik last van spanning in mijn nek/schouders. De ene keer meer dan de andere keer. Maar ik kan het eigenlijk altijd herleiden.
Zelfs onbewust heb ik op deze plekken spanning. Ik word weleens wakker dat ik opmerk dat ik met aangespannen/opgetrokken schouders in bed lig. Dus daar zit echt wel iets dat aangekeken mag worden. Als ik weet dat ik op een plek kom met mensen waar ik me niet prettig voel, waar ik me niet veilig voel, waar ik het gevoel heb niet mezelf te kunnen zijn, geeft dat enorm veel spanning. Op de een of andere manier val ik dan in een oud patroon qua gedrag. Ik vind het heel lastig om dit te doorbreken, daar zit zoveel emotie aan vast, oude pijnen. Zelfs om daarin te verblijven, in die emoties voelt vertrouwder dan het patroon te doorbreken. Gek eigenlijk he? Want het zou voor mezelf zoveel makkelijker worden om uit dit patroon te stappen. Dit patroon heeft echt te maken met ‘te gaan staan waarvoor ik sta’. Daar oefen ik steeds meer in, om te spreken vanuit mijn hart ipv het te bedenken met mijn hoofd.
Zo ben ik naar een masseur geweest, met specialisaties in acupunctuur, shiatsu, sportmassages en weet ik wat nog allemaal meer. Jaren ervaring heeft deze man en met onze dochter kwam ik bij hem terecht. Ik dacht ik laat hem ook eens kijken naar mijn schouders/nek. Ik had de laatste maanden ook echt nekklachten, kon er niet veel aan hebben. En heel toevallig heb ik ook veel stress en spanning ervaren deze periode. Mooi he, hoe je lichaam dit naar buiten brengt en aan jou aangeeft. Dan is het aan jou, in dit geval dus aan mij om naar mijn lichaam en de signalen te luisteren.
Er bleken een paar wervels niet lekker te zitten, hiernaar gekeken te hebben, gemasseerd en de meridianen aangeprikt te hebben met flinterdunne acupunctuur naaldjes (nooit eerder meegemaakt, interessante materie, maar dat even terzijde) zou ik er weer tegen moeten kunnen. Vandaag had ik weer een vervolg afspraak.
En vandaag viel het ‘kwartje’, de afgelopen week zat ik niet in mijn hum. Nergens zin in, moe, chaggie, etc. Geen idee hoe het kwam, had het te maken met mijn cyclus? Kon eigenlijk ook niet.
Totdat ik dus weer op de bank lag bij deze beste man. Aangegeven waar ik tegenaan liep, heeft hij mij nogmaals behandeld, voor een goede, oef, haha. Genoeg afvalstoffen die verwijderd mogen worden, het werd pimpelpaars, haha.
‘Suzanne, ga staan waar jij voor staat! Spreek vanuit jouw hart en de problemen, zorgen van een ander zijn van een ander. Laat deze ook bij de ander en neem deze niet mee op je schouders’, zei hij…. Slik…. Ehm, ja dat is precies de kern, precies waar ik de afgelopen tijd tegenaan loop, precies wat ik voel, dat ik hiermee aan de slag mag gaan. Dit mag gaan doorvoelen, dit mag gaan leren met vallen en opstaan. Mezelf erop mag vertrouwen dat dit het juiste pad is, de juiste weg naar mijn kern.
Gaan onderzoeken, gaan voelen en verwerken, helen. En dus weer laag voor laag afpellen. Ja, waarom volg ik niet mijn hart, waarom uit ik me niet vanuit mijn hart. Mijn hart volgen gaat steeds beter, nu nog leren mezelf te uiten vanuit mijn hart. Maar ik ben heel bang voor afkeuring, ja dat is het eerste woord wat mij te binnen schiet. Om afgekeurd te worden en er niet bij te horen. Maar mogen we niet van mening verschillen, wel toch? Ja vind ik wel, maar dit zit zo diep in mijn systeem, dat dat in mij niet zo logisch is als dat ik dat met mijn hoofd beredeneer.
Maar terugkomend op mijn behandeling vandaag, pfff, mijn lijf is moe, voelt zwaar en licht tegelijk. Ergens voelen mijn schouders als veertjes, tussen de beursheid en spierpijn in zal ik maar zeggen. Er is al veel werk verricht, en nog veel te verrichten. Daarom zat ik dus niet lekker in mijn hum, er was al een proces gaande. Deze behandeling samen met mijn thema, ben ik op de goede weg. Ik voel het gewoon dat dit nodig is. En ik voel ook dat er nog een hele weg te bewandelen is, maar dat is niet erg. Stap voor stap, dan komen we er ook. Stap voor stap staan voor wie ik ben en daarin ook mijn verantwoordelijkheid nemen en dragen. Stap voor stap, laag voor laag!
Namasté